„Ist ja alles Unsinn" Dit is allemaal onzin
Het rechtbankverslag gaat verder;" Het verhoor der getuigen leek veel op een legpuzzel: het paste keurig in elkaar en het engeltje werd als maar zwarter. Dat wil zeggen: haar daden en haar karakter werden „zwart" terwijl ze zelf langzaam rood aanliep als een kalkoense haan. En toen begon ze te sputteren. De president, gewaarschuwd door het psychiatrisch rapport en door eerdere kennismaking volkomen op de hoogte met „het geval", drong aan op beperking van de woordenvloed. trachtte concentratie te bereiken of althans tenminste, dat de beklaagde uitsluitend terzake zou spreken en vragen, maar het hielp niet. Elke keer dat zij weer vastberaden oprees — en vergat, dat zij toch zo zwak en lijdend was — betichtte zij, wie dan ook sprak, van leugens. Alleen zij was onschuldig, loog niet en had het toch zo goed bedoeld. Zelfs Kempin, de 41-jarige Kriminalsekretär, die als „verbindingsman" gestaan had aan het hoofd van de Nederlandse rechercheurs, die voor de SD hebben gewerkt, werd het een keer te machtig. „Ist ja alles Unsinn" was zijn korte maar kernachtige commentaar. Ook Kempin, evenals Schaap, de ijverige rechercheur van de „Judenstelle" en zijn collega Wolberts, wisten niet in de gunst te komen bij de verdachte. Ze wond zich op, schudde onhoorbaar „neen". Maar ach, zij heeft dan toch maar eerst Schaap opgezocht, die bovendien vertelde, dat zij al meer voor hem „gewerkt had" (en zei "ik heb er toch geen belang bij") en is toen met hem naar Kempin gegaan, heeft daar om iemand, die opgesloten was, een boel anderen verraden, en ze heeft later de verloofde van de opgeslotene (die overigens werkelijk werd vrijgelaten) nog meer geld afgezet. Het Hof vond het terecht lelijk: lelijker is, dat de drie door haar verraden Joodse vrouwen niet zijn teruggekomen, goede Nederlanders zijn opgepakt, enkelen van hen in Duitse concentratiekampen opgesloten werden, en dat dit "door haar in beweging moet zijn gebracht."
Blonde Jet blijkt verantwoordelijk te zijn voor de dood van minimaal 5 dodelijke joodse slachtoffers in Eindhoven en de arrestatie van 3 Eindhoven politieagenten (verzetsmannen).
Bij politieagent Willen van Hees (Locomotiefstraat 35) heeft zij 3 Jodinnen verraden: (21 - 22 maart 1943)
Ester Rodrigues, Amsterdam, 28-02-1899, Jan Steenstraat 89 Amsterdam
Graticia Rodrigues, Amsterdam, 01-02-1884, Herengracht 69 Amsterdam
Rosa Sara Wachner-Aron, Fraulautern (D), 14-04-1880, Helmerslaan 33 Eindhoven, echtgenote van Heinrich Wachner en zijn zoons Max en Erich hebben de oorlog overleefd.
Hiernaast verraad ze ook Adalbert Mayer, Hans Mayer en Helmut Loewenstein.
"Er was een stroom van getuigen: ze vonden geen genade bij haar noch bij haar verdediger. Totdat een grote scène plaats heeft: zij huilt, de SD spaart "iemand anders" en de verdediger betwijfelt de objectiviteit van het Hof, wat van de president een scherpe repliek uitlokt. De verdediger laat dan een reeks getuigen à décharge opkomen, die allemaal aantonen, dat „blonde Jet" zoals zij ook wel eens werd genoemd, „goed'' was en behoorlijk illegaal werk verrichtte. De verdediger zegt "het lijkt wel op een roman van Wallace" en wordt een beetje op zijn vingers getikt. Mr. Gelinck, die 's middags zijn requisitoir hield, achtte de feiten in alle onderdelen bewezen en hij zeide: „Haar verklaringen zijn zo verward en dat wij die terzijde kunnen schuiven." Sprekende over de barbaarse Joden vervolgingen bracht de advocaat-fiscaal naar voren, dat er naast de spontane helpers van de Joden ook te velen waren geweest die de vervolgden als een „handelsobject" beschouwden en er winst uit trachten te slaan. „Ook deze verdachte behoorde tot die laatsten, vervolgde mr. Gelinck en hij eiste, haar "hysterische aanleg" en anderzijds haar goede daden. In overweging nemende, een gevangenisstraf van twintig jaar met ontzetting uit alle rechten voor het leven."
Het Bijzonder Gerechtshof te Amsterdam veroordeelde haar tot twintig jaar rijkswerkinrichting. Een over haar uitgebracht psychiatrisch rapport betitelde haar aldus: hysterisch, leugenachtig, dom en slecht. Het recht op cassatie werd haar ontzegd.
In 1955 komt ze vrij, de laatste jaren van haar straf zit ze in de Rijks Psychiatrische Inrichting Eindhoven aan de Boschdijk en Noordsingel gevangenis in Rotterdam.
Op dinsdag 9 september 1969 overleed ze, 65 jaar oud.
