Voortdurend vliegen de Spitfires en Hurricanes over de stad. Zij duiken telkens omlaag en beschieten de treinen, het elektrische net, voorbijtrekkende auto's en andere transporten. En meestal precies raak, want zij kunnen zo laag dalen als zij willen. Er is geen afweergeschut, geen Duits vliegtuig, dat hen tegenhoudt. Ongestoord gaan zij dan ook hun gang om alle verbindingslijnen te verstoren. Een benzineauto, die voor een benzinestation, dat midden tussen de huizen ligt, aan het tanken is, wordt even in brand geschoten, zonder dat daarbij iemand of iets anders geraakt wordt. Men vindt trouwens overal langs de weg van Eindhoven tot Zaltbommel verbrande auto's, zelfs motorfietsen, aan de kant liggen. De spoorverbindingen zijn geheel onbruikbaar gemaakt. Een paar dagen geleden kon men nog het aardige schouwspel meemaken van twee puffende locomotieven, die moeizaam acht kapot geschoten collega's in noordelijke richting probeerden weg te slepen. Even buiten Eindhoven gingen echter ook de twee gezonde locomotieven er aan. Nu hebben de moffen het dan ook maar opgegeven om langs die weg nog iets te vervoeren.
De vliegvelden in het Zuiden, aan het herstel waarvan onze minder moedige landgenoten de laatste weken nog zo ijverig hadden meegeholpen, zijn in de paniek van vorige week door de Duitsers zelf volkomen vernield. Nadat geallieerde vliegtuigen hét hunne hadden gedaan, hebben de Duitsers alle overgebleven hangars, munitiedepots en vliegtuigen opgeblazen. De ontploffingen op het vliegveld te Eindhoven in de nacht van 5 op 6 september waren zo hevig, dat het gedreun voor mensen oren bijna niet te verdragen was. Ver in de omtrek sprongen de ruiten en scheurden de muren van de huizen. De lucht was een gloeiende koepel en tot in Den Bosch kon men bij dit licht bijna lezen.
Aan het kijkspelletje van wegtrekkende NSB'ers en Duitsers heeft men natuurlijk ook in Eindhoven vorige week veel plezier beleefd. De heer Nolte, Verwalter van Philips, die zich bij de onderduikers had aangesloten, werd twee dagen later door de SD, die hier wonder boven wonder op haar post was gebleven, met het arrestanten autootje naar de Philipsfabrieken teruggebracht!
De terugtrekkende troepen vluchtten in grote wanorde, alles meeslepend, wat zij nog te pakken konden krijgen. Paarden en koeien werden uit de wei gestolen. Varkens op het erf van de boeren geslacht en opgeladen. Doktersauto's, vuilniswagens, kinderwagens, alles ging mee. Nadat het ook de moffen duidelijk geworden was, dat de geallieerden onze grens nog niet over waren, trokken er weer wat troepen in zuidelijke richting. Van grote transporten kan men hier echter niet spreken.
Op de landweggetjes, die naar de stad toeleiden, is het een af en aangeloop van mensen met zakken aardappelen, appelen, groente, enz, die langs achteraf weggetjes en tuingangetjes naar binnen gesmokkeld worden, want tenslotte moeten de mensen toch ook nog wat eten, al houdt de mof daarmee geen rekening.
Verder dan ongeveer 10 kilometer benoorden de stad komt men echter niet, want daar loopt het Wilhelminakanaal, waarvan de bruggen, die aan de hoofdwegen liggen, worden bewaakt en de andere in de lucht geblazen zijn. De moffen bouwen aan dit kanaal in allerijl een soort "linie" op en niemand mag hier meer door. Dat wij tenslotte toch nog in en uit Eindhoven zijn gekomen, danken wij aan de "welwillendheid" van een paar Duitse soldaten, die ons, na toestemming van een officier, in een armzalig en wankel roeibootje over het kanaal zetten. Overal op onze tocht naar het Zuiden troffen wij trouwens bij de Duitsche soldaten een merkwaardige berustende, welwillende stemming aan, die ons weer de beginregels van het rijmpje "wanneer de mof is arm en kaal, dan spreekt hij een bescheiden taal", in gedachten bracht. Zij hadden er geen idee van, waar de Tommies nu eigenlijk zaten, informeerden er bij ons steeds zeer belangstellend naar en gebruikt en daarbij het woord "Tommy", alsof het hun beste vrienden waren, maar wanneer wij met een onheilspellend gezicht verkondigen, dat zij al vlak bij Eindhoven waren, haalden zij berustend de schouders op. Zij wisten nu eenmaal, dat zij komen moesten en hadden opdracht ze hier op te wachten, daarmee basta! Langs het Wilhelminakanaal, waar wat zwaar geschut was opgesteld, lagen groepjes soldaten dronken in het gras, wachtend op de Tommies met de jeneverfles onder den arm, Wanneer wij langs kwamen, riepen zij "heb je een Ausweise?" en zij vonden het makkelijk als wij maar "ja" knikten, want dan hoefden zij niet méér te doen dan het dronken hoofd weer in het gras neer te leggen.
De soldaat, die ons overroeide, was gelukkig enigszins nuchter. Toen wij hem vroegen of hij ons later die dag ook weer terug wilde roeien, zei hij "0, natuurlijk, je roept maar". "Maar zijn jullie er dan nog, worden jullie niet afgewisseld door anderen?" "Welnee, wij blijven hier immers tot de Tommies komen!"
En inderdaad, zij lagen er nog toen wij vier uur later terugkwamen. Wij begingen echter de onhandigheid, om op onze ANWB-kaart te kijken in de buurt van de officier die ons, ondanks het uitdrukkelijk bevel dat niemand het kanaal over mocht, toch had laten overzetten. Hij kwam direct op ons af en vroeg zeer beleefd of hij de kaart eens mocht bekijken. Wij dachten, daar gaat onze kaart! Maar nee, deze vertegenwoordiger van het ras, dat alles pleegt te vorderen en te gappen, wat het nodig heeft, vroeg alleen of wij hem een gunst wilden bewijzen en de kaart aan hem afstaan. Wij weigerden eveneens beloofd, maar beslist. Hij was zeer teleurgesteld. "U kunt toch overal kaarten kopen", zei hij. "Maar U toch ook en bovendien, U hebt toch zelf wel kaarten van deze omgeving", was ons antwoord. "Nee", zei hij heel timide, "wij hebben van deze streek geen kaarten en wij kunnen ze ook nergens kopen hier. Maar mag ik er dan nog eens op kijken?"
